Eindelijk uitzicht voor Eka en Kolbi

Kolbi (3) uit Indonesië

“Is Kolbi’s handicap mijn schuld?”, vraagt Eka zich vaak af.

Eka (22) voelt zich schuldig. Heeft ze zichzelf niet goed verzorgd, tijdens de zwangerschap? Was ze te jong om moeder te worden?

Toen Kolbi 3 maanden was, zeiden buurtgenoten tegen Eka dat het meisje zich niet goed ontwikkelde. Eka greep al hun adviezen aan. Ze bracht Kolbi naar een traditionele genezer en een masseur. Het hielp niks.

Ze bezocht ook een kinderarts. Die stelde vast dat Kolbi een neurologisch probleem heeft. En ook epilepsie. Daarvoor kreeg ze medicatie. Maar verder kreeg Kolbi geen gerichte therapie of begeleiding. Haar ontwikkeling bleef stilstaan. Kolbi is nu volledig afhankelijk van haar moeder.

Zo kan Kolbi bijvoorbeeld niet spreken. Evenmin kan ze lopen, zitten of zelfs haar hoofd optillen. Om haar moeder iets duidelijk te maken, maakt ze kreunende geluiden. De uitzichtloze situatie van haar dochter doet Eka verdriet. Zeker als ze andere kinderen ziet rennen en spelen. Hoewel haar familie en man haar steunen, voelt ze zich alleen staan in haar zorg voor Kolbi. En omdat ze niet weet hoe en met wie ze haar zorgen kan delen.

Anderen geven Eka juist de schuld van de handicap van Kolbi. Dat doet pijn. En ook Kolbi voelt precies aan wanneer mensen lelijke dingen zeggen over haar. Dan kijkt ze naar Eka en begint te huilen.

Bij alles heeft Kolbi hulp nodig. Slikken kost haar moeite en ze kan niet kauwen, waardoor eten lastig is. Eka voedt haar met melk en gepureerd voedsel. Met moeite krijgt Kolbi wat binnen maar ze verslikt zich steeds.

Kolbi vindt het fijn als anderen met haar spelen. Maar meedoen of zelf spelen, dat lukt niet. Eka’s diepste verlangen is om Kolbi ‘mama’ te horen zeggen. Ze oefenen elke dag. Tot nu zonder resultaat.

Liefde en zorgen

Ondanks alle verdriet staat voor Eka een ding rotsvast: haar onvoorwaardelijke liefde voor haar dochter. Tegelijk maakt ze zich grote zorgen. Want als zij er niet meer is, wie zorgt er in de toekomst dan voor Kolbi? Ze bidt dat God ook haar dochter neemt, als zij overlijdt.

Eindelijk heeft Eka uitzicht op dat haar last iets lichter wordt. Dankzij Ferdi, fysiotherapeut van het Saint Damian Center. Ayo Indonesia, partnerorganisatie van het Liliane Fonds, werkt samen met dit revalidatiecentrum. Kortgeleden kwam deze organisatie het gezin op het spoor. Ferdi is de eerste therapeut die Kolbi onderzocht. Hij ontdekte wat er exact aan de hand is: Kolbi heeft cerebrale parese (quadriplegia).

Stapjes vooruit

Stap voor stap zoekt Ferdi nu verder naar de beste manier om Kolbi vooruit te brengen. Zijn eerste doel is dat ze leert haar hoofd omhoog te houden en zelfstandig rechtop te zitten. Daarna wil hij haar leren communiceren, via gebaren. Ook gaat hij Eka oefeningen leren die ze zelf kan doen met haar dochter, zodat ze sterker wordt en minder stijf.

Als die eerste doelen bereikt zijn, kijkt Ferdi wat daarna een mogelijk volgende stap is voor Kolbi. Voor Eka is iedere kleine vooruitgang een enorme overwinning: “Ik wens dat Kolbi een beetje zelfstandiger wordt.”