Samen bouwen

Met steun van talloze donateurs en vrijwilligers bouwt het Liliane Fonds aan een betere wereld voor kinderen met een handicap.

Lonneke Offenberg (63) liep ooit stage op een mytylschool, een aangepaste school voor kinderen met een handicap. Het respect voor kinderen met een beperking verliet haar daarna nooit meer. In haar testament liet ze opnemen dat een deel van haar nalatenschap naar het Liliane Fonds gaat.

“Op mijn achttiende liep ik stage op een mytylschool. Ik zat op de pabo, die toen nog pedagogische academie heette. Het was voor het eerst dat ik kinderen in een rolstoel ontmoette. Die periode heeft diepe indruk op me gemaakt. Heel sterk voelde ik dat ík degene was met een beperking, niet het kind dat ik op dat moment aan het lesgeven was. Ik herinner me een meisje met een beugel rond haar hoofd waar een pen aan zat zodat ze kon schrijven. Haar doorzettingsvermogen, daar had ik enorm veel respect voor.

Toen ik dertig was, kwam ik in Vlijmen terecht. Daar was Liliane Brekelmans, de oprichter van het Liliane Fonds, een begrip. Er werd gepraat over hoe zij het Indonesische meisje Agnes, dat net als zij een handicap aan haar benen had als gevolg van polio, wilde helpen en daarom een stichting oprichtte. Ik moest weer denken aan mijn eigen ervaringen op de mytylschool. Met steun van talloze donateurs en vrijwilligers bouwt het Liliane Fonds aan een betere wereld voor kinderen met een handicap.

Dat bracht me bij de vraag wie ik als mens eigenlijk wil zijn. Hoe kan ik dienstbaar zijn? ‘Help ever, hurt never’ is mijn levensmotto. Toen heb ik contact gezocht met het Liliane Fonds. In mijn testament staat nu dat een deel van mijn nalatenschap ten goede komt aan de stichting.

Wat me aanspreekt, is de samenwerking tussen het Liliane Fonds en lokale partnerorganisaties. Het is niet zo dat ‘wij’ even gaan vertellen hoe ‘zij’ het moeten doen elders in de wereld, nee, alles gaat in samenspraak. Ik vind het ook ijzersterk dat niet alleen het kind zelf geholpen wordt, maar dat de school en het gezin en de hele gemeenschap daarin meegenomen worden. Het gaat om een gecombineerd samenleven, echte inclusie.

Zelf werk ik als leerkracht levensbeschouwing en burgerschap op verschillende basisscholen in Amsterdam. Als ik dan in een nieuwsbrief van het Liliane Fonds lees dat bij zestien Vietnamese scholen oprijhellingen en aangepaste toiletten zijn gerealiseerd zodat kinderen met een beperking er ook kunnen komen, raakt me dat. Voor de andere leerlingen is het namelijk ook een transformatie, want zij krijgen begrip voor gehandicapte leeftijdsgenoten door hen te helpen. Ja, denk ik dan, dáár wil ik dat mijn geld naar toe gaat.”

^{Tekst: Annemarie Haverkamp}