Ontmoetingen met ‘kinderen van toen’

In 2004 bezochten Olympisch kampioene shorttrack en fotografe Monique Velzeboer en haar jeugdvriendin en art-director Erma Rotteveel Rwanda. Ze maakten er portretten van kinderen met een handicap en hun grote droom. In 2024 keerden ze terug om de ‘kinderen van toen’ opnieuw te ontmoeten. Hoe gaat het nu met hen? Hebben zij hun dromen kunnen waarmaken?

Voetballer, engel en chauffeur

Jean d’Amour (toen 6, nu 26) hoefde niet lang na te denken over hoe hij op de foto wilde: als voetballer! Dát was zijn grote droom. Een engel zijn, dat leek Alice (nu 27) wel wat. Toen Monique en Erma haar portretteerden voor de kalender Durven Dromen was ze zeven jaar. Voor Jean d’Amour (toen 11, nu 32) was het belangrijk dat hij later chauffeur zou worden. Daarmee zou hij de mensen uit zijn dorp kunnen laten zien dat hij, de jongen met de handicap, een belangrijk man was geworden.

Discriminatie, vriendschap en zelfvertrouwen

‘De kinderen’ hebben veel meegemaakt in de afgelopen twintig jaar. Zo werden sommigen gediscrimineerd vanwege hun handicap. Nadine (toen 9, nu 30), die ervan droomde om moeder te worden, woont nog bij haar familie. Kinderen heeft ze helaas nog niet. Een baan vinden lukt maar niet en ze kan niet alleen op pad in haar rolstoelonvriendelijke wijk.

Allemaal kijken ze met een warm gevoel terug op de tijd dat ze verbleven op revalidatiecentrum Gatagara. Daar voelden ze dat ze erbij hoorden, sloten ze vriendschappen en ontwikkelden ze zelfvertrouwen.

Boodschap voor kinderen van nu 

De ‘alumni’ hebben ook een boodschap voor kinderen die opgroeien met een handicap. Jean d’Amour (32), die heel wat overwon in zijn leven, wil hun het volgende meegeven: “Een handicap betekent niet dat je niets kunt. Als je niet in de maatschappij past, dan moet jij de maatschappij helpen om te veranderen.” Jean Baptiste (39), die zijn droom om laborant waarmaakte, moedigt hen aan: “Doe goed je best op school en dan kun je worden wat je maar wilt.”

Monique en Erma

“Het was heel bijzonder om deze jonge mensen weer terug te zien”, vertelt Monique. “Ik herinner me de droom-fotosessies van twintig jaar geleden met hen zo goed. Het was geweldig om hen nu als volwassenen te ontmoeten en te horen wat ze allemaal hebben meegemaakt.” Monique en Erma zijn onder de indruk van de kracht van de ‘kinderen’. Monique: “Stuk voor stuk hebben ze een sterk karakter. Ze hebben hard gewerkt om te komen waar ze nu zijn.”

Monique Velzeboer Foundation

In 2003 richtten Monique Velzeboer en Erma Rotteveel de Monique Velzeboer Foundation op. Samen met Libelle-columniste Wieke Biesheuvel maakten ze kalenders en wenskaarten waarvan de opbrengst bestemd was voor het Liliane Fonds. Tien jaar lang fotografeerden zij kinderen met een handicap in de armste landen van de wereld.

In 2014 maakten Monique en Erma de laatste kalender en wenskaarten. De activiteiten van de Monique Velzeboer Foundation brachten in totaal ruim een miljoen euro op voor het Lilliane Fonds.

Bovendien heeft Monique, die zelf in een rolstoel zit, talloze kinderen én hun ouders geïnspireerd. Monique was voor hen hét bewijs dat ook als je een handicap hebt, je veel kunt bereiken.