Diny maakte de wereld een stukje mooier

Diny de Beijer-de Bresser leidde een leven vol toewijding en zorg. Ze overleed begin dit jaar. Haar laatste wens? Haar vermogen nalaten aan kinderen met een handicap. Diny had zelf geen kinderen op de wereld gezet, maar gaf daarom niet minder om ze. Integendeel. Juist zíj zette zich zo in voor diegenen die kwetsbaar waren.

Haar hele leven had Diny ‘iets met kinderen’. Noem het hun onbevangen- en nieuwsgierigheid, of juist hun onbezonnen kijk op dingen. Diny beschikte over het talent om dezelfde taal te spreken als kinderen. Want ze was intrinsiek geïnteresseerd. Ze zag in een jong iemand niet een mindere voor zich, maar een mens dat vol in de bloei staat. Logisch ook dat haar carrière als lerares begon in het lager onderwijs. Fantastisch vond Diny het om kinderen les te geven. Niet met een wijzende vinger maar met een open blik.

Engelengeduld en hart van goud

Spijtig genoeg, kreeg Diny steeds meer last van haar gehoor. Zodanig dat het lesgeven voor een volle klas te moeilijk werd. Maar stoppen, dat was geen optie voor Diny. Dus schakelde ze over naar remedial teaching. Een op een lesgeven aan leerlingen die net wat extra ondersteuning nodig hadden. En dat ging geweldig. Want ook al had ze niet de beste oren meer, was Diny wel gezegend met een engelengeduld en een hart van goud.

Dat hart had zich inmiddels overgegeven aan Jan, haar echtgenoot die ze later in haar leven ontmoette. Samen vormden ze een hechte eenheid. Hun huwelijk was een warm voorbeeld over wederzijds respect. Jan werkte bij de kinderbescherming, waar hij zich inzette voor het welzijn van kwetsbaren. Samen waren hij en Diny een krachtig duo, altijd paraat om anderen te ondersteunen. Maar ook elkaar. Want Jan was letterlijk de oren voor zijn vrouw toen zij steeds meer haar gehoor verloor. Hij zag precies wanneer ze gesprekken niet kon volgen en vertaalde dan meteen voor haar.

Geven na leven

Al hadden Diny en Jan zelf nooit samen kinderen gekregen, hun vader- en moederhart was niet minder groot. Juist het tegenovergestelde was waar. Een belangrijk aspect van hun leven was hun steun aan goede doelen. Er was al bewust vastgesteld dat het Liliane Fonds erfgenaam moest worden, als ze beiden niet meer zouden leven. Samen hadden ze een gedeelde passie voor educatieve projecten en wilden ze bijdragen aan een betere toekomst voor kinderen met een handicap.

Tot aan Jan zijn dood, waren ze gelukkig samen. Na zijn overlijden werd Diny wel steeds eenzamer, maar haar geest bleef scherp en vastberaden. En ze kon rekenen op de blijvende aanwezigheid en betrokkenheid van familie. Logisch, want zij en Jan hielden altijd nauw contact met hun neven en nichten. Het welzijn van de kinderen – die inmiddels ook kinderen hadden gekregen – boeiden Jan en Diny enorm. Tante Diny, een fervent lezer, was bijzonder geïnteresseerd in de ontwikkeling van de jonge familieleden. Maakt niet uit wat ze deden, als het maar iets was waar ze hun ziel en zaligheid in kwijt konden.

In haar laatste jaar woonde Diny in het verzorgingstehuis waar ze omringd werd door vrijwilligers en familie die haar regelmatig opzocht. Haar erfenis getuigt van haar liefde en zorg voor anderen. Diny zal herinnerd worden als een vrouw die kinderen een warm hart toedroeg en daarmee de wereld een stukje mooier maakte.

Diny de Beijer de Bresser overleed op 14 februari 2024 op 87-jarige leeftijd. Dit verhaal kwam tot stand samen met haar neven Bart en Wil die graag een laatste eer wilden bewijzen aan hun tante Diny die altijd zo lief was voor anderen.

Heeft het verhaal van Diny u geïnspireerd en denkt u net als haar erover na om na te laten aan kinderen met een handicap? Lees hier over nalaten aan het Liliane Fonds.